تو چقدر شبیه پیامبر(ص) بودی. در روزی زاده‌شدی که پیامبر(ص) زاده شد. جدت رسول خدا(ص) پیام‌آور بزرگ اسلام و آخرین رسول الهی بود و تو پس از سال‌ها که از بعثت پیامبر(ص) می‌گذشت، رئیس مذهب جعفری و پرچمدار تشیع علوی شدی.
به راستی اگر مبارزه‌ها و مباحثه‌های علمی شما که در اوج فشار و تهدید و ارعاب سردمداران ستمگر بنی‌امیه و بنی‌عباس انجام می‌شد، نبود از دین ناب و راستین ، اکنون چه چیزی مانده بود که رنگ و بوی نبوی داشته باشد؟
تو در اوج خفقان و استبداد، با صبوری و آرامش خدایی‌ات ، دین را از نابودی نجات دادی و با مبارزه‌های علمی‌ات زنگار خرافات و موهومات را از آن زدودی تا اسلام آنگونه که می بایست جلوه کند و برای همیشه در تاریخ شیعه بدرخشد.
یا اباعبدالله، تو را نیز چون جد غریبت حسین(ع) اباعبدالله می‌نامند و این خود حکایت شگفتی است از پیوند تو با حسین(ع).
تو داغدار همیشگی و سوگوار و مرثیه خوان دائمی حسین(ع) بودی؛ او با خون پاک خویش اسلام را زنده نگه داشت و از سراشیب خطر ، با بذل خون جگر خویش ، آنگونه که خدا می‌خواست، ناجی دین شد و تو نیز آنگونه که خدا فرمانت داده بود، همراه با پدر بزرگوارت، با مبارزه علمی، لایه‌های بطن در بطن دین را شکافتی و از میان آن‌همه خرافه و پیرایه و اضافاتی که معاویه و شجره‌ی ملعونش بر آن افزوده بودند صاف و روشن و زلال، عرضه نمودی و فرصت تماشای اسلام ناب محمدی(ص) را به نگاه‌های مشتاق و سرگردان هدیه کردی
